مقام ابراهیم
به بهانه پاسداشت استاد دکتر ابراهیم تقی زاده و مقام علم وعالم .

دکتر ابراهیم تقی‌زاده متولد سال ۱۳۴۸ در شهرستان بیرجند و استاد تمام (پروفسور) رشته حقوق است.
تالیف بیش از ۱۱۰ عنوان مقاله ISI ، علمی و پژوهشی و کنفرانس های بین المللی و تالیف بیش از ۱۷ عنوان کتاب علمی از فعالیت های علمی ارزنده او است استاد کم نظیر از مفاخر علمی کشور است.

مداقه و غور اندیشمندانه استاد در موضوعات حقوقی چنان دقیق و موی شکافانه است که با هربار خواندن کتب، مقالات، تقریرات و نظرات ایشان، خواننده به مطالب جدیدی که از نگاهها غامض و مستور مانده است پی می برد.

استاد بلامنازع حقوق خصوصی ایران در واقع با علم و عمل، شایسته جایگاه منیع استادی است او که مدارج علمی را فقط طی ننموده‌اند بلکه فهمیده، یادگرفته و در ذهن پرورانده‌اند و بقول علامه شهیدمطهری: بیشتر از درس خواندن در تحلیل، تفسیر و به چالش کشاندن موضوعات در غنابخشی به داشته های اکتسابی علمی، مجاهدت وممارست عالمانه داشته است.

نام با مسمای استاد که برگرفته از اسما تاریخی و پیامبر اولوالعزم است بدرستی انتخاب شده است، پدر عالی، بی نظیر ومنحصربفرد، پدری که درجایگاه مربی گری علمی هزاران دانش پژوه و دانشجوی پذیرنده علم و دانش خالصانه و بدون کمترین خساستی آنچه که از خرمن علمی خود دارد دریغ نداشته و وجود ایشان را سیراب از علم خود نموده‌اند. او معلم است، حتی آنگاه که در جریان دفاع از مردم به جبهه‌های حق علیه باطل می روند یا آنگاه که منتخب مردم بیرجند در شورای شهر می گردند یا زمانی که رئیس وسیع ترین شبکه دانشگاهی کشور (پیام نور) میشوند و…

استاد بزرگ حقوق خصوصی هیچ شانی رابرتر از علم وعالم نمی‌دانند؛ معلمی و تربیت نسل های مختلف، ممزوج با تمام وجود مادی ومعنوی اوست. اینجانب خوشه چین این خرمن لایزال علمی و بلا تردید اخلاقی بوده، هستم و تا زنده‌ام خواهم بود. ارج نهادن به ایشان، یعنی تکریم مقام ابراهیمی و پدرانه علم، عالم، معلم واستاد. حرمت استاد بزرگ و مقام خالقی معلم چنان رفیع است که حتی خویش را شایسته وسزاور تمجید از ایشان نمیدانم و بازبان شعر حسن ختام این مختصرالنافع می شوم…

گفت استاد مبر درس از یاد
یاد باد آنچه به من گفت استاد
یاد باد آن که مرا یاد آموخت
آدمی نان خورَد از دولت یاد
هیچ یادم نرود این معنی
که مرا مادر من نادان زاد
پدرم نیز چو استادم دید
گشت از تربیت من آزاد
پس مرا منت از استاد بُوَد
که به تعلیم من اُستاد اِستاد
هر چه می دانست آموخت مرا
غیر یک اصل که ناگفته نهاد
قدر استاد نکو دانستن
حیف! اُستاد به من یاد نداد
گر بمردست، روانش پر نور!
ور بُوَد زنده خدا یارش باد